28 augustus 2006

The Undutchables

Als Nederlander werkend tussen grotendeels buitenlanders, dan is het toch handig om te weten hoe ze over ons denken (niet dat ik het gevoel heb dat ze ons nou zo raar aankijken, in ieder geval niet vreemder dan dat wij af en toe naar hen kijken ;) ). Uit The Undutchables van Colin White en Laurie Boucke had ik al eens wat stukjes gelezen waar ik om gelachen had, dus laatst maar eens gekocht. Het is inderdaad een grappig boek. Af en toe een stukje lezen werkt het beste, anders wordt het wel een overdosis grappigheid. En dat kan ook prima, alle hoofdstukken staan op zichzelf.

Op zich kan ik mezelf en/of de Nederlander in het algemeen best herkennen in dit boek. Soms vroeg ik me alleen wel af of het nou altijd zo typisch Nederlands was of gewoon on-Amerikaans. En soms vond ik het ook wel erg overtrokken en stereotyp.

Toch heb ik het boek wel met plezier gelezen, me af en toe een spiegel voorhoudend. Ik kan me voorstellen dat een niet-Nederlander er ook best iets mee kan, zolang ze maar beseffen dat humor een belangrijk aspect is in dit boek.

24 augustus 2006

Joe Speedboot

Normaal gesproken heb ik wel een minstens een week nodig voor een boek, maar Joe Speedboot van Tommy Wieringa had ik in een paar dagen uit. Een ontzettend meeslepend boek en ik vraag me nog steeds af waarom. Op de een of andere manier is het wel spannend, hoewel ik niet kan verklaren hoe.

Er gebeurt vanalles (overlijden, verdwijning, handicap) en er is veel ellende. Toch is de vertelstijl zo dat het niet ontzettend hard aankomt, maar dat het eigenlijk niet anders kan. Ondertussen zijn er ook successen: geslaagd voor de middelbare school, winst bij het armworstelen. Voor- en tegenspoed wisselt elkaar af, steeds duiken onverwachte ellementen op.


De stijl van dit boek vond ik dan ook erg goed, en daar ben ik gevoelig voor. Zinnen die zo los niks zeggen, maar precies passen in de tekst en je laten glimlachen. Het leven in een klein dorp op jeugdige leeftijd beschreven vanuit de ogen van een jongen die in de 3e klas in een rolstoel terecht komt en niet meer kan praten. Erg indrukwekkend.

21 augustus 2006

Adriaan en Olivier

Er zijn van die boeken, daar moet je voor in de juiste stemming zijn. Adriaan en Olivier / Olivier en Adriaan van Leonard Huizinga is er zoëen. Als je er aan begin in een serieuze bui, vraag je je al snel af waar je aan begonnen bent. Een melige of vermoeide bui is bij dit boek zeker aan te raden.

De omnibus bestaat uit 2 verhalen, beiden hilarisch en vol woordgrappen en vreemde gebeurtenissen. Adriaan en Olivier zijn een tweeling van begin 20 en Olivier is de kunstzinnige en vind zichzelf geweldig. Adriaan is wat rustiger en geeft zijn broer vaak gelijk, hoewel hij het meeste zinvolle werk verricht.

In het eerste deel ontdekken ze dat ze een grote erfenis krijgen van een oom die ze alleen kennen omdat ze hem vroeger moesten schrijven. Bij de verkregen erfenis hoort een landgoed, wat ze betrekken. En zoals het hoort in avonturenromans, er is ergens een schat verborgen. Verschillende mensen, die steeds weer iemand blijken te zijn, verschijnen op het toneel en natuurlijk wordt de schat niet zomaar gevonden.

In deel 2 blijkt dat de suikeroom nog leeft. Een tegenvaller, maar al snel doen zich nieuwe avonturen voor en moet de diefstal van een diamant worden opgelost. Het patroon van verschillende mensen die steeds weer anderen zijn dan ze lijken doet zich ook in dit deel voor.

Al me al best aardig, als je van dit soort humor houdt.

Stad der blinden

Het is al weer enige tijd geleden dat ik dit boek gelezen heb, maar toch vind ik dat ik het hier nog moet noemen. Met dit boek bedoel ik De stad der blinden van José Saramago. Veel indruk heeft het op me gemaakt.

Het begint met een man die, wachtend op een rood verkeerslicht, plotseling blind wordt. De vraag die reist is hoe het kan, al snel blijkt het een virus te zijn en is er geen houden meer aan, de hele stad wordt blind, op één vrouw na. Saramago beschrijft het leven dat ontstaat. Eerst alleen een paar blinden in een opvanghuis, met bange bewakers. Maar deze groep groeit. Hoe is het leven in zo'n groep? Hoe gaat de mens zich dan gedragen? Indrukwekkend en angstaanjagend.

De stijl van Saramago spreekt me ook aan. Aan het begin is het wat lastig, in plaats van punten gebruikt hij vaak komma's. Dit jaagt op, de snelheid zit er goed in.

Al met al een geweldig boek, niet voor niks onderdeel van de Nobelprijsbibliotheek.

20 augustus 2006

Jules Verne en de maan

Deze week las ik De reis naar de maan van Jules Verne. Science Fiction vond ik als kind al interessant (vooral Torenhoog en mijlenbreed van Tonke Dragt, hoewel ik me nu niet meer kan herinneren waar het over ging, moet maar es op zoek naar dat boek) en nog steeds vind ik het een leuk genre. Jules Verne vind ik ook een geweldige schrijver, veel humor en leuke gezichtspunten. Wetenschappelijk weliswaar niet helemaal juist (tsja, als beta valt dat nou eenmaal nogal snel op), maar daarvoor is het ook SF. Vorig jaar las ik Journey to the centre of the Earth, ik denk dat ik dat zijn beste werk vind. Maar ook dit boek heb ik met plezier gelezen. Naar mijn idee zijn er betere vertalingen van, af en toe leek het een beetje een kinderboek, maar het verhaal sprak me aan.

Het begin...

Bij deze dan het begin van mijn blog. Waarom? Geen idee. Waarschijnlijk omdat ik het leuk vind om te schrijven en ik iets wil doen met de boeken die ik lees, anders ga ik erg makkelijk zo weer door naar het volgende, op deze manier dwing ik mezelf een mening te vormen en er nog eens over na te denken.
Nu alleen zien hoe lang ik het vol ga houden. Is het alleen een opwelling of krijg ik ook daadwerkelijk bezoekers en daarvan weer nieuwe ideeën? De toekomst zal het leren....