30 april 2007

Vernon God Little

Al na een paar pagina's deed Vernon God Little van DBC Pierre me denken aan A catcher in the rye: een verdwaasde jongen, grof taalgebruik, een verhaal dat niet helemaal duidelijk is. Aangezien A catcher in the rye me wat was tegengevallen, vond ik het jammer, want ik had me erg op dit boek verheugd. Maar na een paar hoofdstukken, waarin langzamerhand duidelijk wordt wat er aan de hand is, is Vernon God Little een geweldig boek: diep tragisch en vol zwarte humor.

Op een school in Texas vindt een bloedbad plaats en Vernon wordt verdacht. Maar hij lijkt meer de verkeerde persoon, op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats. En hij is niet heel erg begaafd en raakt in paniek door de beschuldiging. Hoewel hij een alibi heeft, schaamt hij zich daarvoor en blijft hij verdacht.

Dat is de serieuze tak van het verhaal. Maar dan is er nog de moeder van Vernon, die zich vooral druk maakt of Vernon wel vaak genoeg naar het toilet gaat en haar nieuwe koelkast en Pam, haar vriendin, of hij wel genoeg te eten krijgt (het liefst Mac....). Dan is er nog Lally, die zich uitgeeft als journalist en de vriend van Vernons moeder wordt, oftewel, een comedy op de achtergrond, wat het verhaal zowel onwerkelijk als realistisch maakt, want hoe reageren arme ouders in zo'n omgeving in het echte leven?

In ieder geval, een goed boek: goed geschreven, spannend en grappig.

22 april 2007

Lof der Zotheid

Eigenlijk had ik Lof der Zotheid van Erasmus tijdens de boekenweek willen lezen. Helemaal gelukt is het niet, maar ik heb hem toch van de plank getrokken. Alweer een paar jaar geleden, tijdens een college over filosofie, werd mijn aandacht door dit werk getrokken. Mede vanwege de naam.

En het was inderdaad wel een interessant werk, hoewel het me op een gegeven moment wel duidelijk was waar Erasmus, bij monde van de Zotheid, naar toe wilde: ons gedrag wordt bepaald door onlogisch handelen en zonder een beetje gekte was het leven saai en zouden we er geen vrienden op na houden. Lastig vond ik de vele verwijzingen naar goden. Gelukkig werden die in de voetnoten besproken, maar het maakte het lezen wel lastiger. Maar natuurlijk was het in de tijd van Erasmus de gewoonte om de goden een duidelijk rol te laten spelen. Ook vond ik het jammer dat de Zotheid, zich vooral richtte tegen de geestelijken. Natuurlijk logisch in die tijd en nog steeds wel deels herkenbaar, maar toch minder interessant dan de relatie tussen de gewone mens en de zotheid.

Toch ben ik blij dat ik het gelezen heb. En nu mag ik het weer vergeten, want de Zotheid besluit zijn relaas met: "Ik haat de man die niet vergeet wat hij bij 't luisteren heeft gehoord."

17 april 2007

Hoge hakken en peterselie

Zit je net lekker in een leesritme (lekker weer, slechte televisie), komt project Euler op je pad. Voor de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk niet zo interessant, maar ik vermaak me er prima mee (ik weet het, stiekem toch een beetje nerd...). En wie weet komen hier wiskundige lezer of lezende wiskundigen langs. Mij kost het in ieder geval al redelijk wat vrije avonduurtjes om toch maar weer een probleem op te lossen (terwijl ik ook zo graag wil lezen....).

Maar goed, toch las ik de afgelopen dagen ook nog: Hoge hakken en peterselie van Andreas Staïkos, één van de 3 romans in de bundel Verleiding. Deze bundel had ik ooit eens gekocht omdat ook Rode rozen en tortilla's van Laura Esquivel er in staat en ik dat toen wilde lezen (wat ik ook deed). Beide romans hebben dan ook veel van elkaar weg.

Twee Griekse buurmannen, Dimitris en Damocles, hebben een verhouding met dezelfde vrouw, Nana. Zodra ze dat door hebben, sloven ze zich uit met de maaltijden om Nana voor zich te winnen. Elkaar houden ze goed in de gaten, want nu ze weten wie hun rivaal is, zit het ze toch niet lekker. Voor wie kiest Nana?

Veel heeft het verhaal niet om het lijf, maar de recepten staan er tussen. Dus binnenkort maar es lekker Grieks koken!

15 april 2007

The sea

Een van de minder leuke dingen van mijn werk is het survailleren bij een tentamen. Vooral 3 uur lang op een paar mensen letten is niet echt enerverend. Maar het heeft ook wel z'n voordelen, je leest nog es wat. Hoewel het het idee is dat je iets doet wat met je werk te maken heeft, programmeren gaat niet en me 3 uur lang op een artikel storten op een vrijdagmiddag ook niet. Dus na een uur diep nadenken trok ik The sea van John Banville tevoorschijn, ooit es gekocht in een aanbieding, en een boek dat de Man Booker Prize heeft gewonnen (2005) moet wel goed zijn.

Uiteindelijk kostte het me toch nog redelijk wat tijd om dit niet al te dikke boek te lezen. Vooral vanwege de afstandelijkheid die er bestaat tussen de lezer en de hoofdpersoon, pas aan het einde van het boek wordt een heel klein beetje duidelijk wat er in hem omgaat. Daarnaast bestaat het boek vooral uit beschrijvingen, met slechts zelden een dialoog. Wel is aan het begin van het boek duidelijk dat er iets aan de hand is, er hangt een spanning, maar wat. Daarbij kwamen veel geflits in tijd en moeilijk Engels, wat er voor zorgde dat ik het boek toch regelmatig aan de kant legde.


Het verhaal in het kort: Max keert terug naar de plaats waar hij vroeger op vakantie ging. Hier is in het verleden iets gebeurd, wat hem z'n hele leven is blijven volgen. Nu zijn vrouw is overleden hoopt hij hier zijn leven weer op de rails te krijgen.

14 april 2007

Idogs

Nadat ik vorig jaar enorm had gelachen om het debuut De zeepfabriek van Manon Spierenburg, over het reilen en zeilen van een soapschrijver, een satire op GTST, deed ik dat de afgelopen dagen om Idogs, haar tweede roman. Met als subtitel 'Een beestachtige talentenjacht' niet heel moelijk om te raden waar dit een satire op is. Opnieuw een erg grappig boek. Misschien wel iets meer standaard chicklit, maar misschien valt dat alleen op omdat ik nu beter bekend ben met dit genre dan vorig jaar.

Nadat hoofdpersoon Nico(lien) door haar vriendje uit zijn band en de auto wordt gekickt, vind ze de hond Wimmel. Een paar dagen later leest ze in de krant over een talentenjacht voor honden, Idogs. Een daarmee begint het circus. Hoewel Nico qua gedrag prima in de chicklit past, heeft ze in tegenstelling totde meeste andere kandidaten maar al te goed door dat ze genept wordt door het hele Idogs-circus: op tv is alles mooi, maar in werkelijkheid is het afzien. Een domme presentatrice, omkoperij binnen de jury, gemene acties van medekandidaten. Nico laat zich echter niet kisten....


Tussendoor volgen de nodige discussies met (ex-)vriendjes, vriendinnen, familieleden, enz. Hoewel ik graag goede literatuur lees met iets meer inhoud, zijn dit soort boeken tussendoor toch heerlijk voor een luie middag.

11 april 2007

Vaderlandse geschiedenis

Af en toe vind ik het wel es jammer dat ik geschiedenis op de middelbare school niet interessant vond. Hoewel, ik heb geen spijt van de keuzes die ik toen maakte. Als echte beta had ik ook zo'n pakket, aangevuld met aardrijkskunde. Gezien mijn studiekeuze lag dat best voor de hand. Maar tegenwoordig heb ik wel eens het idee dat ik wat geschiedkundige kennis mis. Gelukkig zijn er dan boeken als het Vaderlandse Geschiedenis boek, waar in 450 pagina's de Nederlandse geschiedenis kort wordt samengevat.

Eerlijk is eerlijk, heel veel zal er waarschijnlijk niet zijn blijven hangen. Een jaartal, een feit en korte achtergronden, het werkt als mooi naslagwerk (ik had gelukkig regelmatig 'o ja'-momenten en hoop dat er in de toekomst nog wat komen omdat ik het nu gelezen heb) maar onthouden is er bij mij toch niet echt bij. Het gaat mij ook niet om het exacte jaartal, maar om de loop van de geschiedenis enigszins te begrijpen, te beginnen dicht bij huis, Nederland. Hoewel dit wordt uitgebreid door kennis over gebieden waar ik kortere of langere tijd verbleef, zoals een paar jaar terug in Suriname. Ik heb namelijk al wel begrepen dat het vooral doordringt als je zelf rondloopt op een plek waar iets is gebeurd, als je je ergens een voorstelling van kan maken, omdat je in een bepaalde omgeving geleefd hebt.

Maar goed, de totale samenhang van de Nederlandse geschiedenis is me nog niet helemaal duidelijk (is ook wel wat veel gevraagd), en waarschijnlijk zal dat ook weer verder groeien als er iets gebeurd in de toekomst dat alleen kan worden verklaard met het verleden, wat de media dan ook zal doen. Tot die tijd, als iemand nog suggesties heeft voor een leesbaar overzicht van hoe Nederland is geworden tot wat het nu is, ik houd me aanbevolen.

04 april 2007

Garp

Indrukwekkend, dat is het eerste wat bij me opkomt over De wereld volgens Garp van John Irving, zowel qua verhaal als qua schrijfstijl. Kleine details van hoofdstukken eerder komen terug en blijken belangrijk, onverwachte dingen gebeuren continu (wat ook over de boeken van Garp wordt gezegd), het verhaal is heftig maar op de een of andere manier blijft het luchtig. Veel verschillende verhaallijnen lopen door elkaar, omdat ons ook steeds een kijkje gegund wordt in de boeken en verhalen die Garp schrijft.

Kort samen te vatten is dit boek niet. Oftewel, niet op zo'n manier dat er iets duidelijk wordt. Toch maar een poging.... Het boek beschrijft het leven van Garp, beginnend op de prestigieuze Steering school (alleen jongens) waar zijn moeder verpleegster is, zijn vader leeft niet meer en pas laat komt hij erachter hoe hij verwekt is. Garp is een stille, hard werkende jongen, gaat worstelen, ontmoet de dochter van de worstelleraar... Maar voordat zij van hem is moet er een verhaal geschreven worden, waarvoor Garp met z'n moeder naar Wenen trekt, waar vooral z'n moeder schrijft. Toch weet hij uiteindelijk met Helen te trouwen....

Dit is slechts het begin. Het leven van Garp wordt bepaald door de bezorgdheid over zijn kinderen, een transseksuele vriendin van z'n moeder, vrouwen die gewenst hun tong afhakken, enz. En steeds gebeurd er iets tragisch, maar nooit zorgt dat ervoor dat het gruwelijk en vervelend wordt om verder te lezen, door humor en het doorzettingsvermogen van Garp brengt elk ongeluk weer iets positiefs voort....