29 mei 2007

Giph

Ik kan me nog goed herinneren dat m'n moeder verbaasd was dat er een boek van Joost Zwagerman tussen de Lijsters zat, dat was toch geen literatuur? Daar moet ik altijd aan denken als ik iets van hem lees of van Ronald Giphart, op de een of andere manier horen die bij elkaar. En dat blijkt ook te kloppen las ik in Giph, Zwagerman was Gipharts voorbeeld. En om bij de eerste vraag terug te komen, ik vraag het me ook wel eens af. En ik kan het ook niet beoordelen. Want Giph is ongeveer een en al seks en toch ook niet. Het is ook schrijven over de literatuur. En mooie zinnen. Maar zijn dat criteria voor literatuur?

Giph is de hoofdpersoon van het gelijknamige boek. Ooit begonnen aan een studie Nederlands, niet van plan het af te maken en met z'n huisgenoten Monk en Thijm een typische verenigingsstudent. Althans, zoals ik me die voorstel en die ik bewust niet wilde worden. En het gebral en gedrag van Giph en consorten is ook een van de redenen dat ik nog steeds blij ben dat ik besloot geen lid te worden van een studentenvereniging, maar dat terzijde.

Wat Giph vooral bezighoudt zijn vrouwen, literatuur en nog meer vrouwen. En dan vooral om de seks. En dan ondertussen nog met wat vrienden ouwehoeren over schrijvers en zelf schrijven en dat op dat moment niet doen, maar uiteindelijk toch schrijver worden.

Over het boek ben ik nog in tweestrijd met mezelf. Duidelijk veel te veel seks. Maar aan de andere kant, goed geschreven, humor, goeie stijl. Dus toch helemaal niet verkeerd.

28 mei 2007

De slinger van Foucault

Waar te beginnen bij een boek dat zoveel brengt als De slinger van Foucault van Umberto Eco? Misschien bij het voor de hand liggende, een vergelijking met The Da Vinci Code is snel gemaakt. Hoewel, na de begrippen Rozenkruizers, Tempeliers, Parijs en graal houdt de vergelijking wel op. Eco gaat namelijk heel anders te werk dan Brown en is zich er ook van bewust dat het maar samenzweringstheorieën zien....

Het is een dik boek, maar kortgezegd komt het er op neer dat drie medewerkers van een uitgeverij, Casaubon, Belbo en Diotallevi, zich storten op een zelfbedacht, mystiek Plan. Dat naar aanleiding van een briefje dat ze krijgen en hun interesses: Casaubon schreef zijn scriptie over de Rozenkruizers, Belbo houdt zich met Diotallevi bezig met het uitgeven van een serie over diabolici en Diotallevi is geïnteresseerd in de kabbalah. Door verbanden te leggen in de geschiedenis, groeit hun Plan gestaag...
En hoewel ze zelf weten dat het een spel is, is dat voor sommige figuren in de buitenwereld niet zo voor de handliggend en loopt het uit op een gevaarlijke complottheorie....

Natuurlijk zijn er meer lijnen in het verhaal, maar het voert te ver om dat allemaal hier uit de doeken te doen. Deze lijn heeft me het meest aan het nadenken gezet: hoe kan het dat wat je verzint, zo door mensen worden aangenomen als de waarheid? Gaan wij leven naar een Plan dat ons wordt voorgeschoteld? En wat is er dan eerder, het Plan of ons gedrag?

Hoewel ik vind dat Eco soms te gedetailleerd te werk gaat (ik heb echt te veel mystieke groepen voorbij zien komen waarvan ik niet weet wat daar nou precies het doel van was) is het een indrukwekkend verhaal. En veel beter dan The Da Vinci Code, alleen al omdat de feiten die Eco noemt wel kloppen, maar dat zelfs zijn hoofdpersonen weten dat de verbanden flauwekul zijn. En dat in tegenstelling tot The Da Vinci Code, waarin wordt aangenomen dat het de waarheid is en Brown er niks aan doet om dat te ontkrachten.

20 mei 2007

My three husbands

Hoewel ik het aan mezelf niet wil toegeven, chicklit kan ik toch echt wel waarderen op z'n tijd, net als een romantische comedy. Soms heb je gewoon zo'n bui. Zo las ik de afgelopen dagen My three husbands van Swan Adamson. Ontspannend in de trein, waar toch luide gesprekken worden gevoerd in de stiltecoupé, en een gedachtenloze afleiding naast het lezen van Umberto Eco.

Hoofdpersoon is Venus Gilroy: 25 jaar oud, 2 keer gescheiden en staat op het punt met haar 3e man te trouwen. Voor mij ongelofelijk, hoe kun je dat na een relatie van een maand alweer doen? Venus en haar aanstaande man, Treymaynne, kennen elkaar uit de rechtbank, beiden zijn bankroet. Venus heeft 2 vaders, haar echte vader heeft nu een relatie met een andere man, die erg rijk zijn en die hen uitnodigd met z'n vieren op huwelijksreis te gaan. Bij gebrek aan geld en een aandringende Treymaynne, die graag naar de luxe locatie in de middle of nowhere wil die de vader van Venus ontwierp, gaan ze hierop in. Al snel blijkt echter dat Traymaynne er andere plannen heeft, als zijnde mileu-activist (wat Venus wist). Dus geen rustige huwelijksreis...


Ok, geloofwaardig is het allemaal niet echt en Venus is een verwend nest die de geuren in het bos herkent als een of ander badgeurtje, maar wel heerlijk om even bij weg te zwijmelen en blij te zijn met je eigen, misschien wat saaie, maar wel redelijk gestructureerde leventje.

05 mei 2007

Zout op mijn huid

Zelden waag ik me aan het type streekroman, en ik weet nu weer waarom. Het verhaal doet me weinig, ook bij George en Gauvain uit Zout op mijn huid van Bernoîte Groult. Ja, ik zie hun liefde, maar had dat dan meteen bedacht en je niet zo druk gemaakt om een klasseverschil. Nu moet je constant de hele wereld over om elkaar een paar dagen te zien....

Hoe zit het? George komt uit de stad in een dorp in Bretagne wonen en ontmoet Gauvain, die visser wil worden. Er ontstaat een verliefdheid, maar George trekt weer naar Parijs om te studeren en Gauvain bevindt zich vele maanden per jaar op zee. Beiden trouwen met een ander, maar blijven van elkaar houden. En zoeken elkaar met enige regelmaat op.

En dat is het. Heerlijk om af en toe bij te zwijmelen over echte liefde en het boek is goed geschreven, maar naar mijn idee heeft het met het echte leven weinig te maken. En dan kan ik er al vaak niet zoveel meer mee....

The boy called 'it'

Een paar maanden geleden kocht ik The lost boy van Dave Pelzer, op een grote boekenbeurs, niet beseffend dat het deel 2 van een trilogie was. Zodoende kocht ik ook A child called 'it', deel 1. En die heb ik nu uit. Deel 3 van de trilogie zal ik waarschijnlijk nooit kopen...

Het boek gaat over de eerste 12 jaar in het leven van Dave Pelzer, waarin hij beschrijft hoe hij wordt mishandeld door zijn moeder. Verschrikkelijk om te lezen: nauwelijks eten, ontzettende wonden, meerdere malen bang zijn om het te overleven. Iets wat ik niet kan begrijpen dat je als moeder je kind aan kunt doen. Gelukkig wordt het op school opgemerkt en kan hij zo worden gered uit de handen van z'n moeder. En wat daarna gebeurd is voor deel 2....


Hoewel het boek met raakt, toch geen deel 3. Deel 2 lijkt me nog wel interessant, hoe waren zijn tienerjaren? Maar in de Dave als volwassen man ben ik niet geinteresseerd. Deels omdat hij al een nawoord schreef in dit boek waarin hij zo optimistisch praat dat ik dat geen heel boek volhoud. Verder de enorme marketing voor de vervolgdelen in deel 1, een kwart van het boek bestaat uit voorproefjes van deel 2 en 3. Dat gaat toch wel wat ver.