23 september 2007

Vang me als ik val

Hoewel ik niet direct fan van Nicci French ben, heb ik toch al wel een aantal van hun thrillers gelezen. Alleen weet ik nooit welke... Alleen weet ik dat het lang geleden is, dus hun laatste 2 à 3 zeker niet. En toen stonden ze een maand geleden zomaar boeken van hen uit te delen op Utrecht CS en stond ik zomaar met Vang me als ik val in mijn handen. Een prima boek voor mee in het vliegtuig.

En een paar dagen later was het uit, toch weer meeslepend. Holly Kraus is heeft een nogal ruig leven. Maar nu wel heel erg ruig. Ligt dat echt alleen maar aan haarzelf? Is ze echt alleen maar manisch depressief? Of zit er meer achter? Schulden, slippertje, mensen die achter haar aanzitten. Maar krijgen die haar te pakken of was het een ander? Beetje een chaotisch verhaal waarbij ook de ware vriendschap tussen Holly en haar hartsvriendin en partner in het bedrijf mooi wordt beschreven.

Alleen niet hun beste boek, denk ik, voor zover ik me de anderen kan herinneren (ik vergeet altijd erg snel hoe een boek afloopt...). En toch, als de gelegenheid zich voordoet zal ik waarschijnlijk wel weer eens iets van ze lezen.

16 september 2007

Everything is illuminated

Al lange tijd wilde ik Everything is illuminated van Jonathan Safran Foer lezen. Eindelijk kwam ik er dan nu aan toe. En het is weer een mooi boek van Foer. En opnieuw af en toe een beetje vaag. Verschillende verhaallijnen die pas verder in het boek een geheel vormen.

Het verhaal gaat over Jonathan zelf, op reis naar de Oekraine, op zoek naar verhalen over zijn grootvader. Maar hij spreekt geen Oekrains, de jonge Alexander is zijn gids, samen met diens grootvader. Hoewel ze uit Odessa komen en ze naar het vroegere Trachimbrod in het noorden van het land willen.

De stijl waarin het verhaal verteld wordt is het meest bijzondere aan het boek: door middel van een boek dat door Jonathan wordt geschreven over het verleden van zijn familie, een boek dat Alex schrijft over de reis (in soms wat lastig Engels) en de brieven van Alex aan Jonathan. Aan het begin wat onsamenhangende verhalen, wat ook zo leek in Extremely loud and incredibly close, aan het eind een samenhangend verhaal. Waarvan we de afloop echter nooit helemaal zullen weten.

Geen verhaal voor even tussendoor, want de belevenissen zijn aangrijpend en de structuur ingewikkeld, maar een boek dat je gelezen moet hebben!

04 september 2007

Onder professoren

W.F. Hermans is een schrijver die ik al lange tijd kan waarderen: mooi taalgebruik, boeken die een mysterie bij je achterlaten, andere onderwerpen dan het 'gemiddelde boek'. Toch laat Onder professoren een dubbel gevoel bij me achter. Het is goed geschreven en ik kan me bij het boek wat voorstellen. Maar ook komt Groningen er wel erg slecht vanaf, en als echte Groninger ben ik het toch niet met alles eens...

Professor Dingelam wint de Nobelprijs voor de Scheikunde voor de 3e witmaker (met interssante bijwerkingen). In zijn omgeving is de waardering alleen wat merkwaardig: zijn vrouw Gré vraagt alleen naar de hoeveelheid geld, zijn baas doet net alsof het door hem komt wat in de laatste plaats het geval is en de president-curator doet alle mogelijke moeite om toch nog iets over deze hoogleraar te weten te komen die al 20 jaar op de universiteit werkt maar die hij niet kent. Ondertussen plannen de studenten een bezetting van het scheikundelab, wat overigens niets met Dinglam te maken heeft maar met een flauw stukje in de krant van diens baas Tamstra. En natuurlijk willen de studenten meer geld en minder te doen...

Die laatste zin klinkt misschien wat vreemd uit mijn mond, aangezien ik zelf een jaar geleden ook tot de groep studenten behoorde, maar dit gedrag was mij toch vreemd, daar heb ik me altijd aan geergerd. Niet dat het in het echte leven zo overtrokken is als in dit boek. Aangezien ik ondertussen een jaartje op een universiteit, overigens niet de Groningse, werk, ken ik het wereldje een beetje. Dat er discussie bestaat tussen hoogleraren, ook over posities, dat zal ik niet ontkennen, maar waar ik werk is het niet zo erg als in dit boek. En het gedrag van de Groningers, ook niet helemaal waar, hoewel ze misschien wel wat stug kunnen zijn.

Toch een goed boek, met een kern van waarheid en de stijl die ik van Hermans ken en die er voor zorgt dat ik weer meer van hem wil lezen.