31 december 2007

Lief en leed

Eerder had ik al eens bedacht dat ik nog wel eens iets van de Dalai Lama wilde lezen, gewoon, uit nieuwsgierigheid. Nou, dat hoeft van mij betreft nooit weer, wat een afknapper. Voor het boekje Lief en leed heb je al behoorlijk wat voorkennis over het boeddhisme nodig om iets met de tekst te kunnen, zoveel jargon komt er in voor. En aangezien het een vraag/antwoord boek is, had ik ook best willen weten wie de vragensteller was.

Deels komt het natuurlijk omdat ik er veel te nuchter voor ben, verder omdat het gewoon niet met de Dalai Lama eens ben over het overal zelf verantwoordelijk voor zijn. Tuurlijk hebben we onze eigen verantwoordelijkheid, maar die gaat niet zover dat we onze ziektes, en daarmee ons (on)geluk, kunnen beïnvloeden. Ja ja, dat wil er bij mij niet in.

Ik weet dus genoeg, geen Dalai Lama meer voor mij. Te vaak had hij trouwens ergens geen mening over en hield zich op de vlakte.

29 december 2007

Het orchideeënspoor

Af en toe is het gewoon lekker om een eenvoudige, redelijk voorspelbare, thriller te lezen. Vooral als ik in de trein zit vind ik dat prettig, want ik ben nogal snel afgeleid. Zodoende las ik Het orchideeënspoor van Michelle Wan. Niet heel bijzonder, wel spannend.

Mara vind in een tweedehands-zaak het fototoestel van haar tweelingzus die 19 jaar eerder verdween. De foto's - van orchideeën en een duiventil - moeten haar helpen alsnog te reconstrueren wat er gebeurd is. En dat is niet makkelijk. De botanicus, Julian Wood, die Mara om hulp vraagt heeft ook niet veel zin om mee te werken, maar een bijzondere orchidee op de laatste foto maakt hem toch niewsgierig. De zoektocht kan beginnen...

Natuurlijk zijn er nog de nodige liefdesaffaires en de personen die je vanwege hun verschijning verdenkt (maar dat ligt er allemaal iets te dik bovenop). Dus vooral fijn voor een drukke omgeving.

27 december 2007

Rico's vleugels

Bij m'n ouders staat nog een rijtje Lijsters (literatuur voor de middelbare school) die ik niet gelezen heb. Niet dat dat persé moet natuurlijk, die tijd heb ik gehad, maar af en toe trek ik er eens eentje uit de kast, voor de broodnodige Nederlandse literatuur, die ik toch niet zo vaak lees als dat ik denk.

Deze keer las ik Rico's vleugels van Rascha Peper, een schrijfster van wie ik nog nooit iets las en ook twijfelde over dit boek. Twijfel die nergens voor nodig was. Want ook al lijkt het aan het begin een vreemd verhaal, met een ouder echtpaar dat fanatiek schelpen verzameld en een opgeschoten puber die al veel te jong op een brommer rondscheurt, het is een goed verhaal. Er zit veel spanning in, in de werelden van beide hoofdpersonen is goed ingeleefd en het is vlot geschreven. En het zou werkelijk kunnen gebeuren.

Het echtpaar Rochèl wil hun schelpenverzameling afstaan aan het museum. De vrouw moet echter naar haar op sterven liggende zus in Frankrijk. De man zoekt iemand om hem te helpen met het uitzoeken en opruimen van de verzameling. Dr. Bol van het museum brengt hem in contact met Rico, bijna 15. En dat blijkt de kat op het spek binden....

Weer een goed boek, dus toch maar vaker een Lijster uit de kast trekken.

23 december 2007

Born on a blue day

Langzamerhand begin ik toch wat meer non-fictie te lezen. Deze keer was het Born on a blue day van Daniel Tammet. Een jongen met het syndroom van Asperger en bovenmatig intelligent. Vooral om wiskundig gebied. En hoewel hij er zelf niet helemaal aan wil omdat het zo stereotypernd is, een vergelijking met Raymond Babbitt uit Rain Man. En laat dat nou net het boek zijn dat ik in 4 VWO als eerste voor mijn Engelse lijst las. Verder heeft Daniel synesthesie, waardoor waarnemingen van verschillende zintuigen altijd mengen, zodat de dagen van de week bijvoorbeeld een specifieke kleur hebben.

Zolang als ik weet dat deze afwijkingen bestaan, ben ik nieuwsgierig geweest hoe dat nou werkt in de hersenen van iemand die er last van heeft. Hoe ziet zo iemand de wereld? En dat komt vrij goed naar voren in dit boek, hoewel het niet te begrijpen is als je het zelf niet meemaakt, denk ik. Dat het in dit boek aardig lukt, komt omdat de auteur zelf degene is die er aan leidt. En het is geweldig om te zien hoe hij groeit en er steeds beter mee om leert gaan. En omdat hij het zelf schrijft, zie je soms de dingen duidelijker, want af en toe staan er wat meer details in dan noodzakelijk. Een mooie manier om te zien hoe Daniel denkt.

Al met al een boek waar ik wel het een en ander van opgestoken heb.

21 december 2007

De duivelsbrieven

Zoals ik eerder al voorspelde, spraken De duivelsbrieven van Mark Twain me minder aan dan Eerste liefde. En dat is inderdaad het onderwerp. Kritiek op het christendom vind ik best, maar je kunt het ook overdrijven. En dat doet Mark Twain in mijn ogen hier. Hij beroept zich wel op Bijbelteksten, maar rukt ze behoorlijk uit z'n verband. En kritiek vind ik prima, maar dan wel echt gefundeerd.

Maar natuurlijk heeft Mark Twain af en toe ook wel een beetje gelijk, helemaal logisch is het misschien ook niet. Maar ik geloof ook niet dat dat is waar het bij geloof om gaat, het is een gevoel, een relatie met het Hogere. En voor mezelf weet ik ook niet altijd hoe het zit en wat de waarheid is...

18 december 2007

The invisible man

Science fiction heb ik als kind altijd al leuk gevonden. Als volwassene werd het wat minder, vooral omdat er zo vaak dingen gebeurden waarbij in het begin al bleek dat het wetenschappelijk gezien helemaal niet kon. Twee positieve uitzonderingen staan er nu op m'n lijstje: Jules Verne en H.G. Wells. Van deze laatste las ik The invisible man. En weer een echt Wells boek. Goed over de gevolgen nagedacht en wetenschappelijk niet mogelijk maar op goede wijze gebracht.

Want hoe is het om onzichtbaar te zijn? Is het echt zo leuk als dat het lijkt? Niet dus, want nooit zul je meer opgemerkt worden. En het kan wel door je te kleden, maar dan moet je je ook helemaal bedekken. Met de onzichtbare man in dit boek gaat het dus ook niet goed. Helemaal bedekt lukt niet, maar ontzichtbaar kom je niet aan eten en maak je geen vrienden. Slopend dus...

13 december 2007

Eerste liefde

Het bulkboek is terug! En dat klinkt misschien wel heel erg blij uit mijn mond, gezien mijn leeftijd. De tijden van het bulkboek heb ik namelijk helemaal niet meegemaakt. Ik weet alleen dat er bij m'n ouders nog wel een stapeltje ligt, waar ik een enkele wel van gelezen heb. Toen vond ik dat vooral onhandig, in dat formaat, nu zie ik er de charme van. Ze staan weliswaar niet mooi in de kast, maar voor een klein bedrag wordt ik nu wel elke maand verrast door een boek in m'n brievenbus waar ik anders misschien niet zomaar aan begonnen was. Dit nummer kocht ik trouwens nog in de winkel, De kleine Johannes wilde ik toch sowieso al eens lezen. Zover ben ik echter nog niet, gisteren las ik Eerste liefde (of het dagboek van Eva) van Mark Twain. Een deel uit een kleine serie over het leven in het paradijs.

Slechts een verhaal, niet te lang, erg grappig geschreven. Hoe beleeft Eva het leven in het paradijs? Hoe zou het geweest kunnen zijn? Hoe was haar relatie met Adam, per slot van rekening de enige man, dus weinig keus. Van Mark Twain wist ik alleen dat hij Huckleberry Finn en Tom Sawyer geschreven had, waarvan de eerste nog ongelezen in de kast staat (Blackbird op de middelbare school) en ik van de tweede alleen de tekenfilmversie ken. Dit werkje heeft me echter positief over hem gestemd. Ik heb er om kunnen lachen. Ik ben benieuwd naar zijn Duivelsbrieven, het andere boek(je) van hem in dit bulkboek, hoewel dat onderwerp me minder aanspreekt en ik dat waarschijnlijk gekleurd zal lezen... Maar zijn stijl doet me wel iets.

12 december 2007

De langverwachte

Hoewel ik de boeken die ik tot nu toe las uit de verschillende Volkskrant-series altijd goed vond, toch kom ik er vaak niet toe om er één van te pakken. Misschien wel domweg omdat ik ze niet zelf uitgekozen heb. Toch las ik deze week De langverwachte van Abdelkader Benali. En opnieuw een goed boek. Wel met wat schoonheidsfoutjes (verkeerde afbreekstreepjes, een naam die op 1 pagina op 2 manieren wordt gespeld) die ik in een boekenreeks niet verwacht en die niet zouden mogen...

Het verhaal wordt, zo staat op de achterkant van het boek vermeld, door de ogen van een kind beschreven. Dat valt echter alleen maar zo af en toe op en ik vraag me af of het in het hele boek zo bedoeld is. Het (nog ongeboren) kind was namelijk helemaal niet overal bij. Ik ben dus bang dat het vooral een slecht 'blurb' is. Wel speelt het kind de hoofdrol in het verhaal, dat absouut niet chronologisch en uit vele verschillende gezichtspunten (die plotseling kunnen wisselen) verteld wordt, waardoor het af en toe goed nadenken is wat er nu precies gebeurd.

Maar als je eenmaal in het verhaal zit, geeft dat helemaal niet meer, en zorgt die stijl juist voor verrassingen. Het verhaal van een Rotterdamse Marokkaan, verliefd op een Nederlands meisje. Hoe gaat dat? Hoe reageren de families? Hoe leeft het Marokkaanse gezin in Rotterdam? Daar gaat het om in dit boek. Interessant verhaal, geschreven door een insider, altijd prettig. En daardoor ook geloofwaardig. En dan blijkt maar weer hoeveel vooroordelen we eigenlijk hebben...

06 december 2007

Dickens' ghoststories

Veel titels van Charles Dickens ken ik wel, maar ik heb nog maar weinig van hem gelezen. Vooral omdat zijn boeken redelijk dik zijn en ik al van meerdere mensen gehoord heb dat je het verhaal dat hij verteld ook in minder dan de helft van de pagina's kunt vertellen. En dat is nou net waar ik niet zo goed tegen kan. Dus eerst maar eens zijn Best ghost stories, een verhalenbundel met 12 korte en wat langere verhalen, waaronder natuurlijk A Christmas Carol.

En inderdaad is het af en toe wat langdradig, maar niet zo erg dat het me irriteert. Het zijn per slot van rekening ook oude verhalen. En het voorkomen van de geesten vind ik wel mooi, echt iets voor wat oudere thrillers, tegenwoordig zie je ze niet meer zo. Dus ene goede kennismaking met Dickens, wat mij betreft.

05 december 2007

Eeuwig zonder vrouwen

Volgens mij is Eeuwig zonder vrouwen van Amin Maalouf een boek dat onder de noemer science faction valt. Het zou namelijk zomaar kunnen, maar het is (nog) niet gebeurd...

Een wetenschapper heeft een buisje met een stofje van een kever, en als een man dat slikt kan hij alleen nog jongetjes verwekken. En gebeurd zoiets niet al in de huidige wereld, waar men in China als eerste kind een jongetje wil, in een wereld waar kinderen geaborteerd worden als het niet een jongetje is. In dit boek is het wat verder doorgetrokken en kan een poedertje volstaan. Maar wat is het effect? De bevolkingsgroei wordt geremd, er is een mannenoverschot (en daardoor frustratie), oftewel, de wereld is uit evenwicht. En dat wordt goed beschreven in dit boek.

Aan het begin vond ik het wat belerend, een oudere man, wetenschappelijk bioloog, die zich de gebeurtenissen herinnert. Maar het is pakkend geschreven, je weet dat er iets vreselijks is gebeurd. En het zou echt kunnen, dat maakt het misschien nog wel het 'mooist'.

02 december 2007

Longitude

Boeken die op een populaire manier iets over de ontstaansgeschiedenis van iets in de wetenschap vertellen doen het bij mij meestal wel goed. En helemaal als het dan gaat over iets als tijd over plaatsbepaling. Hoe de tijd gedefinieerd is nu en hoe plaatsbepaling tegenwoordig gebeurd is me wel duidelijk, maar hoe zijn we zover gekomen. Geweldig, het groeien naar de ultieme oplossing van een probleem. Zoals ook in Longitude van Dava Sobel, dat het verhaal vertelt over Harrison, die een klok maakte die ook op zee constant bleef lopen en er zo voor zorgde dat men ook kon berekenen op welke lengtegraad men voer.

Het boek vertelt het verhaal van Harrisons worsteling om zijn ontwerp te perfectioneren in een tijd waarin de mensen die het voor het zeggen hadden niet geloofden dat er een klok kon worden gemaakt die nauwkeurig genoeg bleef tijdens een lange zeereis om op een halve graad nauwkeurig de lengtegraad te bepalen. En daar was het om begonnen, aangezien het nog wel eens gebeurde dat mensen ergens anders uitkwamen dan ze verwachten. In Harrisons tijd, begin 18e eeuw, wilde men dit echter liever bepalen aan de hand van de sterren en de maan, zoals dat ook met de breedtegraad gebeurde. Alleen vroeg dat wel veel astronomische kennis van de schipper.

Het mooie in dit verhaal is de worsteling die het beschrijft, het jaren lang ploeteren en steeds dichter bij de oplossing komen. Datgene wat het magische is van de wetenschap. Iets op het spoor zijn en hopen dat je het uiteindelijk vind, in kleine stapjes. Dat is wat mij intrigeert. En daarom ben ik waarschijnlijk ook ingenieur geworden. Het verhaal uit dit boek kende is al, in Greenwich had ik al eens de chronometers van Harrison gezien (en bewonderd) en ik zag eens een documentaire over het bepalen van de lengtegraad. En toch ontdek je weer iets nieuws in dit boek en wordt ik er weer aan herinnerd dat er niet altijd GPS is geweest...