Science fiction heb ik als kind altijd al leuk gevonden. Als volwassene werd het wat minder, vooral omdat er zo vaak dingen gebeurden waarbij in het begin al bleek dat het wetenschappelijk gezien helemaal niet kon. Twee positieve uitzonderingen staan er nu op m'n lijstje: Jules Verne en H.G. Wells. Van deze laatste las ik The invisible man. En weer een echt Wells boek. Goed over de gevolgen nagedacht en wetenschappelijk niet mogelijk maar op goede wijze gebracht.Want hoe is het om onzichtbaar te zijn? Is het echt zo leuk als dat het lijkt? Niet dus, want nooit zul je meer opgemerkt worden. En het kan wel door je te kleden, maar dan moet je je ook helemaal bedekken. Met de onzichtbare man in dit boek gaat het dus ook niet goed. Helemaal bedekt lukt niet, maar ontzichtbaar kom je niet aan eten en maak je geen vrienden. Slopend dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten