Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan..

Dit boek, Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan... van Louis Couperus had ik in de boekenweek willen lezen, gezien het thema. Maar ja, zoals meestal redde ik dat niet. Maar nu toch de tijd daarvoor.

Het is altijd weer even wennen, een wat ouder Nederlands boek. De geschreven taal is anders, het verhaal gaat trager (want laten we eerlijk zijn, wat gebeurd er nou helemaal in dit boek?). Toch fijn om weer eens iets ouders te lezen.

Het hele boek draait om een familiegeheim: een ongehoorde relatie en gepleegde moord zestig jaar geleden in Indië. Steeds meer familieleden weten van dit geheim en een ieder denkt dat hij de enige is die weet. Ondertussen zijn er onderlinge familietwisten, vooral de zeurende mama Otillie, of mevrouw Steyn, is een opgewonden standje. En liefde werkt niet in deze familie, altijd ontstaat er discussie en scheiding. Al met al dus een familiedrama.

Als je het verhaal nu leest is het nogal truttig, behalve die moord dan. Verder is het een manier van leven die ik me nu niet meer voor kan stellen. Familie die elkaar niet mag, maar elkaar toch opzoekt (en een ruzie dan niet uit de weg gaat). Scheiden hoorde toen niet, en gelukkig bezit deze familie een tante die daar hard over klaagt. En verder bevat dit boek vooral veel herhaling en is voor de lezer al snel duidelijk wat er aan de hand is. Daar gaat het dus ook niet om, maar om het gedrag van de familieleden onderling en de druk die dit geheim met zich meebrengt, ook voor de mensen die er niets vanaf weten.