Rally naar Bagdad

Een derde Agatha Christie in korte tijd. En weer blijkt dat ik waarschijnlijk nooit een fan zal worden, hoewel het verhaal toch altijd weer spannend genoeg is om toch het boek uit te lezen. Mede omdat je er ook niet echt bij na hoeft te denken. Deze keer las ik Rally naar Bagdad. Een verhaal zonder Poirot, Miss Marple of Tommy & Tuppence, maar een 'doodgewone' jonge vrouw.

Vic wordt bij een ontmoeting met Edward in een Londens park meteen smoorverliefd op hem. Helaas gaat Edward de volgende dag naar Bagdad. Voor Vic alle reden om alles in het werk te zetten daar ook zo snel mogelijk te komen. Meteen de eerste dag vindt ze een betrekking (jeetje, ik begin de taal van het boek al te gebruiken) als hulp voor een vrouw met een gebroken arm. Twee dagen later zit ze in Bagdad.

Daar is het onrustig, hoogwaardigheidsbekleders uit Rusland en Amerika worden verwacht en er gaan ergens geruchten over de ronde. Maar hoe het precies zit wordt mij niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk omdat er in het boek nogal veel personen voorkomen en ik ben niet erg goed in het onthouden van namen van personen in boeken. En dan komen er in het boek ook nog al eens persoonsverwisselingen voor.

Wat me vooral irriteert aan deze boeken is de schrijfstijl. En ik weet niet eens of het door Agatha Christie komt, misschien is het wel gewoon een slechte vertaling, die is per slot van rekening ook uit de jaren 70, dat zou de truttigheid wellicht kunnen verklaren. En zo af en toe zal ik vast nog wel eens iets van haar lezen.