09 november 2008

Bougainville

Bougainville van F. Springer kon me beduidend minder boeien dan het eerder dit jaar van hem gelezen Quissama. En waar dat precies aan ligt, daar kan ik m'n vinger nog niet achter krijgen. Waarschijnlijk stond dit verhaal toch (nog) verder van me af en werd ik een beetje gek van de sprongen in de tijd. Deels zal dat wel te maken met mijn hopeloze geheugen met betrekking tot namen en jaartallen, waardoor ik steeds niet doorhad het leven van welk hoofdpersoon ik zat te lezen.

Want van die hoofdpersonen/schrijvers telt dit boek er drie: Bo, de verteller in het heden, Tommie Vaullant, diens vriend die ongelukkig om het leven komt in Bangladesh en de opa van Tommie. Na het overlijden van Tommie krijgt Bo namelijk de dagboekaantekeningen van Tommies opa, waar tussendoor Tommie zelf zijn memoires heeft geschreven. En deze verhaallijnen lopen voor mij nogal door elkaar.

Bo is diplomaat in Bangladesh, vlak na de afscheidingsoorlog. En hoewel dat heel wat klinkt, heeft de functie niet veel om het lijf en wordt er gewerkt vanuit een hotel met afdankmeubels van andere ambassades. En veel slagkracht heeft Bo ook niet. Daar leest hij de memoires van Tom en z'n opa. Opeens is de foto van Mata Hari op de kamer van laatstgenoemde duidelijk. En Bo leert meer over het verleden van Tommie, na de middelbare school. Maar wat moet hij daarmee op de reünie die aan het eind van het boek plaatsvindt?

Al met al wel een aardig boek, leest lekker weg, maar ik kan me er te weinig bij voorstellen.

03 november 2008

Saturday

Op de een of andere manier duurde het ontzettend lang voordat ik in het verhaal kwam dat in Saturday van Ian McEwan. En toch vond ik het een mooi boek. Misschien is het taalgebruik iets te langzaam voor de stemming waarin ik me bevond. Want er gebeuren alleen een paar heftige dingen die een ontzettende spanning veroorzaken, maar verder beschrijft het verhaal trivialiteiten van een helemaal niet gewone zaterdag.

Perowne is arts, klaarwakker in het midden van de nacht en ziet een vliegtuig neerstorten. Geschrokken en kalm gaat hij naar beneden, waar z'n zoon zit. Op het nieuws is nog niets. Het valt allemaal mee, maar het brengt spanning in het boek. Verder een demonstratie tegen de oorlog in het Midden-Oosten en zijn die jongens met wie hij in botsing komt in de auto wel helemaal te vertrouwen? En hoe zit het met de onderlinge familiebande? In het hele boek voel je dat er iets gaat gebeuren terwijl de zaterdag z'n normale gang gaat.

Een heerlijk boek als je in het verhaal zit, McEwan kan gewoon goed schrijven, dat had hij mij al eerder bewezen. Niet teveel achter elkaar, daarvoor zijn z'n verhaallijnen met te traag, maar er staan nog drie ongelezen boeken van hem in m'n kast. Voor als ik weer even wil genieten van een rustig opgeschreven heftig verhaal.