Soms is het mezelf een raadsel waarom ik sommige boeken besluit te lezen. Zowel met het genre 'kort verhaal' en met de schrijfster Annelies Verbeke heb ik zo ongeveer een haat/liefde-verhouding. Aan de ene kant trekken ze me aan, aan de andere kant kan ik er vaak niet veel mee. Van korte verhalen snapte ik vroeger bij Nederlands al niets, terwijl ik ook toen al een lezer was. En van Annelies Verbeke las ik haar eerdere twee boeken, met gemengde gevoelens.En zo was het ook met haar verhalenbundel Groener gras. Af en toe las ik een verhaal, niet te veel achter elkaar. Daarvoor is het me te depressief. Net als in haar eerdere werk zijn haar hoofdpersonen wat vreemde snuiters. Hun bestaan en gedrag is niet geheel onmogelijk, maar wel hoogst onwaarschijnlijk: met familieproblemen langs de weg gaan staan en bij een wildvreemde voorbijganger blijven slapen en dan ook de volgende avond nog eens terugkomen, deelnemen aan een iets te fanatiek huppelgroepje, dat soort dingen.
Ik kan me daar gewoon niet in inleven. En toch denk ik dat ik, als er iets nieuws van Annelies Verbeke verschijnt, ik dat wel weer zal lezen. Omdat ze intrigeert, omdat het boek toch waarschijnlijk niet al te dik is, omdat ik nieuwsgierig ben naar wat ze nu weer verzonnen heeft. En weer zal ik waarschijnlijk een onbehaaglijk gevoel aan het boek overhouden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten