Seeing

Eén van de eerste boeken waarover ik blogde was Stad der blinden van José Saramago. Dit jaar begon ik met het boek wat je als een vervolg hierop zou kunnen zien, Seeing (De stad der zienden). Het boek is goed op zichzelf te lezen, maar een komen verwijzingen voor naar het eerste boek.

Bij vreemd verlopende gemeentelijke verkiezingen (rotweer, 's ochtend bijna geen stemmers, om 4 uur 's middags opeens iedereen) heeft het grootste gedeelte van de bevolking in de hoofdstad blanco gestemd. Dat is de situatie na hoofdstuk 1. Hoe gaat de regering daarmee om?

De door Saramago gekozen oplossing is een egoïstische, met een vlucht uit de stad die wordt belegerd. Maar is dit de meest realistische? De verstandigste? In ieder geval gaat het leven aardig door in de stad en wordt die vooral verstoord door de ministers die bezig zijn met eigen belang en ongelofelijk stom zijn. Zo stom, dat het lachwekkend is. Een mooie aanklacht richting regeringen, want ook de ernstige ondertoon is daar.

Een mooi boek, goed geschreven. Ik houd wel van de stijl van Saramago, met veel komma's en weinig punten (maar wel weer hoofdletters), met verwijzingen naar de auteur zelf, met voldoende humor om het verhaal niet zwaar te maken. De stad der blinden vond ik indrukwekkender omdat de situatie ingrijpender was, iedereen was blind. Hier is de situatie ook ingrijpend, maar iedereen is nog in staat normaal te leven. Het is minder dramatisch.

Van Saramago blijf ik fan en hiermee is dit leesjaar dus goed begonnen. Van hem heb ik Het verzuim van de dood nog liggen en ik kijk er naar uit dit ook te lezen. Maar niet binnenkort, zulke auteurs moet je opsparen.