28 februari 2010

Timoleon Vieta come home

Het boek Timoleon Vieta come home van Dan Rhodes kreeg ik via Librarything, een Early Reviewer. Oftewel, van mij werd verwacht dat ik dit boek vrij snel na ontvangst zou recenseren. Bij deze dus. Een boek wat ik anders waarschijnlijk nooit gelezen had. De achterflap, waarop meteen duidelijk wordt dat een hond de hoofdrol speelt, spreekt me niet direct aan.

Al met al viel het mee. Het eerste deel van het boek is wat vreemd. Een Engelsman woont op het stille Italiaanse platteland. Met zijn hond Timoleon Vieta. Dan komt er een Bosniër. Ooit ontmoet in Florence en totaal vergeten. Maar hij knapt het huis op, pijpt hem eens in de week en bezorgt verder geen last. Alleen haat hij Timoleon Vieta. Het is de hond eruit of hij...

Het tweede deel vertelt te veel. Timoleon Vieta is eruit gezet en dwaalt door Rome. En het levensverhaal van een ieder die hij ontmoet wordt uitgebreid vertelt. Dat is ook het enige wat de enorme stroom aan mensen in het tweede deel verbindt. Ze hebben de hond gezien. En het zijn niet de eerste de besten. Een ieder is iets vreselijks overkomen. Gebroken verliefden, gepeste allochtonen, moeders van jonge kinderen die overlijden, een kind dat nooit meer kan dan een baby, criminelen, oorlogsslachtoffers. Het is gewoon te veel. Over al deze mensen zijn aparte verhalen te schrijven. En dat gebeurt hier eigenlijk ook, alleen doet het boek alsof het een roman is.

En dan laat ik het dramatische einde maar weg...

Het verhaal heeft wel nieuwsgierig gemaakt, want de schrijfstijl sprak me wel aan. Alleen mag het allemaal wel wat minder. Maar aangezien dit een debuut is en er nog meer boeken van dezelfde auteur zijn verschenen, zijn die wellicht beter (of in ieder geval minder druk bevolkt).

23 februari 2010

Mank

Herman Brusselmans laat mij op twee gedachten hinken. Zijn stijl spreekt me aan, het verhaal in Mank minder. Grappig en flauw tegelijk. Brusselmans speelt zelf de hoofdrol, hopelijk flink overdreven.

Op de een of andere manier jaagt hij iedereen tegen elkaar in het harnas en blijft hij zelf ongeschonden. Ook een prestatie, natuurlijk. En met als thema schoenmaker Peeters. Die moet steeds opnieuw de laars van Herman repareren, want de zool gaat steeds weer los (wat de reden is voor het mank lopen).

En verder hebben we o.a. een garagehouder, een bibliothecaresse en een badmintonleraar. En met iedereen gaat wat mis.

Hoe dan ook, dit boek heeft me toch nieuwsgierig gemaakt naar meer van Brusselmans.

20 februari 2010

The raw shark texts

Toen ik voor het eerst over het boek The raw shark texts van Steven Hall las, trok het me meteen. Hoewel ik hou van verhalen die ook kunnen gebeuren, kan ik ook genieten van magisch realisme. En dit boek lijkt daar wel onder te vallen.

In de eerste scene wordt Eric Sanderson wakker op een voor hem onbekende plaats en weet niet wie hij is. Een compleet geheugenverlies. Gelukkig ligt er bij de telefoon een briefje met het telefoonnummer van een arts. Daar wordt hij al snel wijzer en komt erachter dat z'n vriendin een paar jaar eerder is overleden.

Al snel krijgt hij thuis brieven ven de eerste Eric Sanderson, waarin van alles wordt uitgelegd. Eerst nog begrijpelijk, maar steeds vager, waarbij het gaat over conceptuele vissen. Uiteindelijk besluit Eric op zoek te gaan naar Dr. Fidorous, de enige die hem schijnt te kunnen helpen.

En dat wordt het steeds vreemder: reizen door 'un-space', iemand die z'n geheugen uitbreidt in andermans hoofden en letterbommen. De conceptuele wereld verandert in de echte wereld. Wordt Eric gek of beleeft hij dit echt?

Het is een verhaal dat doet nadenken en je achterlaat het idee dat je niet weet wat er echt gebeurd is. Ergens jammer, maar ook wel prima. Het past bij het verhaal. En naast dit boek schijnen er op papier en digitaal exta hoofdstukken (un-chapters) te zijn verschenen. Ook dit past bij het idee van het boek. Maar dat heb ik links laten liggen. Het verhaal is goed zo.

14 februari 2010

Rimpels

Sinds ik vorig jaar de 'graphic novel' ontdekte, lees ik er nu af en toe één. Het idee van Rimpels van Paco Roca intrigeerde me. Het verhaal gaat over een man met Alzheimer die in een verpleegtehuis terecht komt. En Alzheimer is een ziekte die bij mij in de familie voorkomt.

Dit verhaal pakt enorm goed uit als stripverhaal, want details kunnen worden getekend. En worden daarna nog herkenbaarder. En dat is juist de kracht van het boek. Een heel duidelijke verhaallijn zit er namelijk niet in, behalve dat de hoofdpersoon, Ernest, steeds verder achteruitgaat. Zelfs de hulp van zijn kamergenoot om het te verbergen, mag niet baten. Die kamergenoot heb je trouwens ook niet te veel aan, want hij weet van de hulpbehoevendheid van medebewoners goed gebruik te maken en ze geld af te troggelen.

Een indrukwekkend boekje, dat te snel uit is. Maar nogmaals lezen zal zeker gebeuren. De tekeningen zeggen zo veel....

08 februari 2010

Madame Bovary

Dit jaar wil ik eens wat meer klassiekers lezen. Daar heb ik onderhand al een hele verzameling van, maar het komt er zelden van ze ook daadwerkelijke te lezen. Madame Bovary van Gustave Flaubert stond al tijden in de kast en aangezien ik alleen maar positieve reacties op het boek gehoord had, werd het tijd het nu eens te lezen.

En dat was zeker de moeite waard. Het verhaal is niet heel bijzonder: Charles wordt verliefd op Emma, terwijl hij nog getrouwd is. Zijn vrouw overlijdt jong en Emma wordt zijn vrouw. Alleen droomt Emma van het rijke, weelderige leven en is Charles 'slechts' een plattelandsdokter in de buurt van Rouen. Dus gaat Emma vreemd en belandt ze enorm in de schulden... En Charles is zo ongelooflijk verliefd en naïef (en blijft dat ook) dat hij helemaal niets doorheeft.

Het verhaal is mooi geschreven, zelfs pagina's waarin weinig gebeurt lezen lekker weg, terwijl ik daar normaal niet zo van houdt. Dit was een heerlijk boek. Niet te zwijmelend, wat me vaak van de klassiekers vandaan houdt. Na het lezen van dit ben ik ook benieuwd naar Anna Karenina. Maar eerste verder met deel 2 van Don Quichotte.

06 februari 2010

De Japanse tuin

Nieuwsgierigheid naar een van Vlaanderens bekendste misdaadschrijvers dreef me naar De Japanse tuin van Pieter Aspe. Een dun boekje om het eens te proberen. En meteen viel op dat het Vlaams was en niet Nederlands. Het taalgebruik is toch anders.

Het verhaal was wel aardig, niet al te ingewikkeld. En dat kan ook niet op 120 kleine pagina's. Misschien dat het daarom ook vrij standaard was en komt Aspe beter uit in langere romans. Het verhaal is prima voor tussendoor, maar niet heel bijzonder.