Weer een boek dat al enige tijd op mijn plank stond te wachten om gelezen te worden: The white tiger van Aravind Adiga, de winnaar van de Man Booker Prize in 2008. Een verhaal over India, een land waar ik zo goed als niets vanaf weet.Het boek is geschreven als een serie brieven van een ondernemer in Bangalore aan de Chinese premier, die India binnenkort een bezoek zal brengen. In deze brieven verteld hij z'n levensverhaal. Omdat hij schrijft aan een buitenlander, zit daarbij ook uitleg over het land. En dat maakt het goed leesbaar en geeft meer inzicht in India.
Balram komt uit de kaste van thee-verkopers. Zijn vader overleed toen hij jong was aan tuberculose, omdat niemand hem wilde helpen. Balrams lot ligt vast... Of toch niet? Nee, hij weet zich op te werken tot chauffeur van een rijke en komt uiteindelijk in Delhi terecht.
In het hele verhaal krijg ik weinig sympathie voor Balram. Hij heeft wat arrogante trekken en is brutaal. Maar wat moet je ook anders om hogerop te komen? Zijn moraal is dubbelzinnig. Maar ook daarvoor geldt dat je wel moet als je in een dergelijk cultuur hogerop wilt. En kan hij het ooit anders geleerd hebben?
Toen ik langzaam in het verhaal kwam, greep het me wel aan. Het lijkt me een representatieve weergave van India. Een boek wat me meer inzicht gegeven heeft en me daarom waarschijnlijk bij zal blijven.
1 opmerking:
Leuk dat je hem ook hebt gelezen, ik ben er ook positief over. Balram is idd geen sympathiek figuur maar hij blijft je wel bij. Het feit dat een romanfiguur je kan irriteren of tegenstaat zegt ook wat over de schrijver, die zet dan toch een karakter neer.
groet,
Koen
Een reactie posten