Bleekers zomer

Leesgewijs is het jaar goed begonnen. In een niet al te drukke eerste week van januari had ik 's avond ruim tijd om te lezen. En gisteren had ik zowaar de tijd om weer eens een heel boek in een dag te lezen. Bleekers zomer van Mensje van Keulen is weliswaar niet al te dik, maar toch.

Het verhaal is geschreven in 1972 en zo voelt het ook aan. Willem Bleeker lijkt een wat oudere vader en ik schrik als ik merk dat hij slechts 32 is ('Vreemd te bedenken dat hij over acht jaar zelf veertig werd.'). Hij heeft een maagzweer, is continu moe, zit vastgeroest in z'n werk en eigenlijk is het een hopeloos geval. Het burgerleven kan hij niet aan, maar het wilde Amsterdamse leven van zijn vroegere vrienden al helemaal niet. Daar komt hij achter als hij besluit weg te lopen.

Het gehele verhaal beslaat slechts een paar dagen, de dagen dat hij vanuit Den Haag wegloopt naar Amsterdam, waar hij opgroeide. Hoewel zijn oude vriend Gerrie hem meteen accepteert, valt op hoeveel hun levens van elkaar verschillen. En geen van de beschreven levens is voor mij herkenbaar. Is dat omdat ik me in een ander milieu begeef of is de wereld echt zoveel veranderd in 40 jaar? Het zal wel een combinatie van beiden zijn.

Ik las het boek met interesse, maar het voelde ook ontzettend ouderwets aan. En hoewel ik geloof ik wel begrijp waarom dit boek in de Beste Debuutromans serie van de Volkskrant zit, het is geen boek wat ik middelbare scholieren voor hun lijst zal laten lezen. Dan is de lol van de Nederlandse literatuur er wel af (voor mij heeft het moeten lezen van dergelijke boeken er toch
zeker voor gezorgd dat ik lange tijd weinig tot geen Nederlandse literatuur las, hoewel dat volkomen onterecht is als je naar hedendaagse schrijvers kijkt).