31 augustus 2013

Wolkenatlas

Wat hebben een Polynesisch dagboek uit de 19e eeuw, brieven van een beginnend componist in Zedelghem (begin 20e eeuw), een nucleaire fabriek eind 20e eeuw, een 65-jarige uitgever in de huidige tijd, een Koreaanse kloon uit de nabije toekomst en een familie op post-apocalyptisch Hawaï met elkaar gemeen. Op zich niks, maar wel als je David Mitchell z'n gang laat gaan. En dat gebeurde in Wolkenatlas.

Over de inhoud van het boek ga ik niet veel vertellen. Ik kan natuurlijk zeggen dat dat is omdat je dat zelf maar moet lezen (is natuurlijk waar). Maar het is ook veel te ingewikkeld. Zoveel verhaallijnen, het lijken wel 6 boeken in één.

De verhaallijnen zijn kunstig verbonden door hoofdpersonen documenten te laten vinden, laten lezen, films te laten kijken. En ook de hoofdpersonen lijken op elkaar. En hoe verwarrend soms ook, alles klopt met elkaar. 

Ook bijzonder: elk verhaal heeft een volledig eigen schrijfstijl. En al die stijlen passen bij de verhalen en zijn ook nog eens goed uitgewerkt. Geen boek voor in drukke tijden. Er is tijd en concentratie nodig voor dit boek. Maar dat is het ook meer dan waard. En ik hoorde van iemand die het boek eerst las, dat de film ook erg goed is. Dus die moet ik maar eens gaan kijken.

Geen opmerkingen: