30 april 2014

Een stille dood

Na het lezen van De jongen in de koffer verbaasde het me niet dat de eerste hoofdstukken van Een stille dood even moeite kostten om door te komen en in het verhaal te komen. Maar daarna wordt je wel beloond door de vertelkracht en maatschappijkritische blik van Lene Kaaberbol en Agnete Friis

De eerste hoofdstukken kosten vooral moeite door de hoeveel personen locaties. Denemarken en Hongarije en bijbehorende namen die voor een Nederlander toch wat minder makkelijk te onthouden zijn. En dan heb je nog politie die even crimineel lijkt omdat ze een oefening uitvoeren en de echte misdadigers.

Dit verhaal draait om een verkoop van gestolen goederen in Hongarije en Denemarken. En het lijken niet zulke gezonde goederen te zijn. Dat is ook de reden dan Nina, verpleegkundige die vaker vluchtelingen helpt, erbij betrokken raakt. 

Het goede van dit boek vind ik dat er niemand zomaar goed of slecht is, alles is genuanceerd. Het laat zien dat mensen ongewild in nare omstandigheden terechtkomen omdat geliefden of familie stomme dingen doen. En wat is eigenlijk precies stom als je vanuit een arm dorp in Hongarije opeens veel geld kunt verdienen door iets illegaals te doen? Iets waarvan je zelf waarschijnlijk de consequenties helemaal niet kunt overzien.

En juist die genuanceerde blik op de samenleving is dat het boek ook zo enorm aangrijpt (ik heb zelden nachtmerries, maar ben tijdens het lezen van dit boek toch eens neergeschoten in m'n slaap). En dat is ook de reden dat ik het derde deel in deze serie, De dood van de nachtegaal, ook zeker wil lezen.

25 april 2014

Waterwolven

Nederland en het water, het is altijd een strijd geweest en het zal altijd een gevecht blijven. Zoveel is me wel duidelijk na het leven van Waterwolven, geschreven door Cordula Rooijendijk. Dit boek beschrijft de geschiedenis van Nederland aan de hand van de waterwerken. Een mooie manier om door de tijd te gaan, want het water heeft ons altijd in de greep gehad. En goed om me weer eens bewust te worden hoeveel werk er is verzet om Nederland in z'n huidige vorm (letterlijk) te krijgen. En ook om me te realiseren hoe gevaarlijk het water nog steeds is.

Dit boek begint in de tweede helft van de Middeleeuwen. In de 13e eeuw zijn het met name de monniken die ervoor zorgen dat het Zeeuwse land droog blijft. Door hun harde werken en goede moraal krijgen ze veel voor elkaar. Aan de andere kant zijn er ook de boeren in Friesland, waar niet voor dijken en polderen gekozen wordt, maar voor het bouwen van terpen.

Naast het vechten tegen het water, komen er in de 17e eeuw ook steeds meer wensen om land bij te winnen (en daarmee ook ander land tegen water te beschermen). Met na in Noord-Holland, waar zo de Schermer, de Beemster en de Wieringermeerpolder ontstaan. En men wil ook dat Haarlemmmermeer wel droog leggen. Maar is dat niet veel te veel gevraagd? Hoeveel molens zijn daar wel niet voor nodig? En het duurt een paar eeuwen, maar dan wordt het meer toch echt te wild en gevaarlijk. Er komen plannen en rond 1850 wordt begonnen met het droogmalen van het Haarlemmermeer. Niet met molens, maar met slechts drie enorme gemalen: Cruquius, Leeghwater en Lynden, waarvan de eerste nog steeds te bezoek is (erg de moeite waard, super indrukwekkend).

Naast de zee zijn ook de rivieren gevaarlijk. Er moet worden uitgebaggerd, vooral aan het einde van de Merwede. Het is dan ook geen wonder dat de huidige grote baggeraars hun wortels hebben in Sliedrecht.

En dan is er natuurlijk Zeeland. Plannen voor de deltawerken waren er al een poos, maar pas na de watersnood in 1953 werden ze in uitvoering gebracht. Tsja, zo gaat dat, eerst moet het gevaar groot genoeg zijn. En zo eindigt het boek ook: het gaat lang niet overal goed met de Nederlandse zeewering. Maar is er eerst een ramp nodig voordat er wordt ingegrepen?

Bovenstaande is slechts een korte samenvatting van dit boek. De Afsluitdijk en het inpolderen van delen van de heb ik nog niet eens genoemd. En verder staat dit boek boordevol staat met prachtige anekdotes. Juist die verhalen zorgen ervoor dat dit boek zo geweldig leesbaar is. Een absolute aanrader.

Dit is het 8e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

20 april 2014

De kat die de brief bracht

Na het krijgen van een erfenis in De kat die de toon aangaf is James Qwilleran vanuit de stedelijke oostkust naar Pickax verhuist, in het noordelijke Moose County. En natuurlijk zijn de katten Koko en Yum Yum meegkomen. Dat is het begin van De kat die de brief bracht van Lilian Jackson Braun.

En natuurlijk blijft Qwil ook hier nieuwsgierig en heeft hij nog steeds zijn neus voor zaken die niet kloppen. Wat is er toch gebeurd met het voormalige dienstmeisje Margriet?


Ondertussen mengt hij zich in het sociale leven van Pickax, haalt een vroegere vriendin als z'n nieuwe huishoudster naar het noorden en zoekt zoveel mogelijk info over alles in Pickax.

Weer een ouderwets gezellige cozy mystery. Er vallen altijd doden in deze serie, maar door de gezelligheid en humor in de boeken is dat nooit echt erg. Precies zoals het hoort in zulke boeken.

13 april 2014

Een dag om aan de balk te spijkeren

Waar ik dit boek als eerste zag weet ik niet meer. Waarschijnlijk was het op de blog van Inge. En daarna zag ik Rinus Spruit bij Boeken, waar Wim Brands erg enthousiast was over het boek en het interview nogmaals mijn interesse voor het boek wekte. Dus het werd tijd voor me op Een dag om aan de balk te spijkeren te lezen.

Maarten is een boerenzoon, opgegroeid op de Zeeuwse platteland, met een vader die een klein land heeft en moeder die overlijdt als Maarten een tiener is. Maar hoewel zijn hart bij het het Zeeuwse land lijkt te liggen, gaat hij voor een verplegersopleiding naar Rotterdam. Hij werkt hard en wordt goed in z'n vak. Maar hij is ontzettend onrustig en onzeker, in geen enkele baan houdt hij het lang uit. En hetzelfde geldt voor zijn relaties met vrouwen.

De sfeer van het boek deed me al snel denken aan de boeken van Gerbrand Bakker en ook aan het boek Sneeuweieren dat ik vorig jaar las. En zonder moeite word ik meegenomen naar het Nederland uit de jaren 50, 60, 70. En weer terug naar het heden.

Het verhaal gaat weliswaar over Maarten, maar er zitten veel autobiografische elementen in het boek verwerkt. En het is prachtig opgeschreven. Weer een schitterend boek van Nederlandse bodem.


Dit is het 7e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

10 april 2014

Dorst

Van Esther Gerritsen lees ik altijd de columns in de VPRO-gids. En daar kan ik altijd wel genieten van haar schrijfstijl. Tijd om eens een boek van haar te lezen. De kleine miezerige god staat al een tijd in de boekenkast, maar dat was ik vergeten. Dus ik begon in haar laatste roman: Dorst.

Ook in het boek is het vooral de schrijfstijl die me pakt. Het begint meteen al ongemakkelijk. Coco komt haar moeder, Elisabeth, tegen in de stad. Iets wat zelden gebeurd, hun relatie is nogal los. En dan besluit Elisabeth het ook maar te zeggen: ze heeft kanker.

Al snel blijkt waarom de relatie tussen Coco en haar moeder zo moeizaam loopt. Ze is vooral door haar vader opgevoed nadat haar ouders scheidden toen ze nog erg jong was. Haar moeder en opvoeden, dat was geen goeie combi met een autistische stoornis. Coco was vooral een stoorzender.

Coco neemt het besluit om weer bij haar moeder te gaan wonen. Iets was haar vriend (minnaar?) Hans niet begrijpt. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de relatie tussen de bedachtzame therapeut/psycholoog en de jongere, Russisch studerende (omdat ze een bepaald gedicht wilde kunnen vertalen) Coco sowieso wat ondoorgrondelijk vindt.

Het verhaal is bedrukkend, maar ook mooi. De liefde die er vanuit allerlei mensen is voor Elisabeth. De moed van Coco. Botsende en samenkomende werelden.

Dit is het 6e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

06 april 2014

Steenhouwer

Deel drie van de serie over Erica Falck en Martin Hedström van Camilla Läckberg: Steenhouwer. In het water wordt de 7-jarige Sara gevonden. Verdronken. En het dochter van een vriendin van Erica, Charlotte. Politieman Martin moet Charlotte het slechte nieuws brengen.

De familie van Sara is bijzonder. Vader is huisarts, maar zijn ouders waren het daar niet mee. Vooral zijn vader is erg gelovig en had hem liever op een preekstoel zien staan. En ze wonen tijdelijk bij de moeder van Charlotte en haar vriend. Vooral die moeder is geen gezellig figuur en heeft ook nog eens altijd ruzie met de buurman.

En dat is nog maar het begin. Er zijn steeds kleine hoofdstukjes die spelen in de jaren 30. Je weet dat dat verhaal van de steenhouwer en zijn hooghartige vrouw een rol gaan spelen, maar het toch een tijd voordat je door hebt hoe het zit.

Weer een prima Scandinavische thriller die ook ingaat op maatschappelijke problemen, spannend is en door de korte hoofdstukken een page-turner. En de laatste zin van het boek maakt me extra nieuwsgierig naar deel vier, Zusje. Waarschijnlijk pak ik dat eerder op dan ik van mezelf gewend ben in series.

02 april 2014

Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran

Toen ik jaren geleden Het kind van Noach las was ik eigenlijk op zoek naar Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran van Eric-Emmanuel Schmitt. Waarom, dat weet ik niet precies meer. Maar laatst kwam ik in de bieb dit boek opeens tegen. Ik had er al jaren niet meer aan gedacht.

En het geeft me weer hetzelfde gevoel als Het kind van Noach. Betrokken, gevoelig, niet geheel geloofwaardig, maar dat geeft helemaal niet. Het verhaal speelt in de jaren 60 in Parijs. Ibrahim heeft een kruidenierszaak en Momo, 12, doet bij hem de boodschappen. Z'n vader zorgt niet echt voor hem, want hij heeft geen idee hoe dat moet. Momo en Ibrahim raken bevriend, ondanks dat Momo blikken eten steelt. De twee geven om elkaar.

Zoals het hierboven staat klinkt het erg droog, maar het verhaal zelf is warm, liefdevol. Kort wellicht, maar het zorgt voor een uurtje je veilig voelen en het laat je geloven in een mooie wereld.