Een manier van communiceren die me erg aan de Middeleeuwen doet denken en absoluut niet bij me opkomt in deze tijd van smartphones (maar dat zegt meer over mij dan over het boek). Hoewel het nergens wordt genoemd, had ik wel het idee dat dit boek in een redelijk modern Istanbul speelt, dus het duurde ook even voor het kwartje viel.
Ja, die boodschappenjongens, die zijn al vreemd. Niet om wat ze doen, maar om wie ze zijn. Arische klonen met blauwe T-shirts. En ze worden opeens bij bosjes vermoord. Van de naamloze hoofdpersoon wordt verwacht dat hij het mysterie oplost. Dan zijn we al in hoofdstuk 3. De eerste twee hoofdstukken gaan wel over de hoofdpersoon. Hij ontmoet daarin in de trein een dwerg met een bijzondere aap en heeft een bijzonder ervaring in een café. Maar verder lijken deze twee relatief korte hoofdstukken los te staan van de rest van het boek.
De moorden dus, die moeten worden opgelost. Hulp komt van een wolvendeskundig, een man die continu de slappe lach heeft en een moeder van de boodschappenjongens. En hoewel het hele verhaal klopt, klopt er ook vanalles niet in de magisch realistische wereld waarin het verhaal speelt. En dat maakt het ook erg intrigerend.
En dat maakt ook dat over dit boek absoluut niet op een fatsoenlijke manier een blog te schrijven valt. Het verhaal heeft me gegrepen, maar ik heb vast ook veel gemist. En volgens mij ben ik nog steeds een beetje in de war...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten